زندگی نامه پیمان نصیری
"بزنجان" شهر کوچکی از توابع شهرستان «بافت» است که مثل بیشتر شهرها و شهرستان های کشورمان امکانات ورزشی قابل توجهی ندارد. پیمان از سال ۱۳۷۹ زادگاهش را ترک کرد و در شهر کرمان ساکن شد تا به ورزش حرفه ای ادامه دهد.
او هم اکنون یکی از ورزشکاران موفقی است که دو مدال طلای بازی های پارالمپیک تنها بخشی از افتخارها و موفقیت هایش محسوب می شود؛ افتخاراتی که بی تردید ادامه خواهند داشت.
آغاز فعالیت ورزشی
این قهرمان، ورزش را از کودکی با پدر و برادرش آغاز می کند، بدون اینکه به معلولیت و محدودیت‌هایش حتی نیم نگاهی داشته باشد. او در این باره می گوید :" از نوجوانی همراه برادر بزرگم «پژمان» می دویدم. اوایل، دویدن بیشتر برایم تفریح بود اما با گذشت زمان، علاقه ام به دوومیدانی بیشتر شد. پژمان، هم دوچرخه سواری می کرد و هم خوب می دوید. یادم می آید سیزده یا چهارده ساله بودم که یک مسابقه مهم داشت. مربی اش پیشنهاد داد من هم در آن مسابقه شرکت کنم. پژمان به خط پایان نزدیک شده بود که پشت سرش قرار گرفتم. برادرم دونده خیلی خوبی بود و تعجب کرد که چه کسی توانسته به او برسد. وقتی مرا پشت سرش دید، صبر کرد تا با هم از خط پایان عبور کنیم. این قهرمانی مشترک، خیلی لذت بخش بود و باعث شد نگاهم به «دویدن» جدی تر شود و در مسابقه های بیشتری شرکت کنم.
آغازحرفه ای قهرمان دو دوره پارالمپیک
سال ۱۳۸۱ بود که استان اصفهان میزبان مسابقه های کشوری بود، پیمان در این رویداد حضور یافته و در دو صحرانوردی به مقام اول و مدال طلا می رسد و شاید این مدال آغاز راهی می‌شود براینکه این جوان پرتلاش کرمانی به سمت بازی‌های پارالمپیک سوق داده شود. او در خصوص خاطره اولین حضورش در یک رویداد رسمی چنین توضیح می دهد:" در آن رقابت ها با "خسرو غلامی" آشنا شدم. او متوجه استعدادم شد و مرا به «سروری» و «پورغلام» معرفی کرد. با کمک آنها ورزش را حرفه ای پیگیری کردم. اواخر سال ۱۳۸۴ هم به مسابقه های بانک کشاورزی که زیر نظر فدراسیون دوومیدانی برگزار می شد، راه پیدا کردم. این رقابت ها سطح بالایی داشت و بین ورزشکاران عادی برگزار می شد".
اولین حضور پیمان نصیری در یک رویداد بین المللی
مرد طلایی پارالمپیک لندن درباره دل نگرانی ها و استرس هایش چنین می گوید :"وقتی قرار شد برای بار اول در رقابتی بین المللی شرکت کنم، نگران نتیجه بودم به همین دلیل تمرین هایم بیشتر و سخت تر ازهمیشه بود. اولین حضورم در رقابت های برون مرزی، بود که به مدال رسیدم و در مسابقه های جهانی دوومیدانی در سوئد مدال طلا گرفتم. " این موفقیت برای قهرمان کرمانی بعد از آن تمرین های سخت خیلی دلچسب بود. در خصوص احساسش در آن روزها می گوید : "خوشحال بودم که تمرین های سختم به نتیجه رسید و توانستم باعث شادی خانواده ام، مربی و دوست عزیزم «سجاد مرادی» و البته مردم کشورم شوم".
شرکت در کلاس "T"
پیمان نصیری به عنوان یک ورزشکار حرفه ای در مسابقات پارالمپیک در کلاس T"" شرکت می کند. او درباره وضعیت ورزشکاران این سطح می گوید :" کلاس «T» یکی از سخت ترین کلاس های ورزشی پارالمپیک است و رکوردهای آن بسیار بالاست. اگر بخواهیم در این کلاس صاحب عنوان های بین المللی شویم، باید خود را بین افراد توانمند (آزاد) کشور مطرح کنیم. من هم برای ورود به این کلاس عنوان های زیادی به دست آوردم که بهترین آنها قهرمانی در مسابقه های بزرگسالان کشور بود. "
با ورزش زندگی ام جان تازه ای گرفت
پیمان نصیری تاثیر ورزش برافزایش اعتماد به نفسش را بسیار قابل توجه توصیف می کند و می گوید:"با ورزش، مثل این بود که زندگی ام جان تازه ای گرفته است. اوایل خودم کمتر متوجه این موضوع بودم ولی اطرافیان هم می گفتند: «آدم دیگری شده ای!» ورزش، هم روی جسمم تاثیر داشت و هم روی روحیه و رفتارم. آنقدر که مشکل مادرزادی برایم بی اهمیت شد و دیگر روی زندگی ام اثر نداشت. بعد از آن هم پستی و بلندی های زیادی داشتم که با کمک خدا از آن عبور کردم و الان هم هر مشکل دیگری باشد، پشت سر می گذارم.
او مدت زمان زیادی را در اردو تمرین می کند بااینکه نمی تواند همانند سایر مردم در کنار خانواده اش باشد اما به عشق مردم و برای شادی دل هموطنانش شرایط سختی را متحمل می شود اما باور دارد که با این احساس سختی ها برایش بسیار کم رنگ می شود و همین انرژی مثبتی که از مردم دریافت می کند زندگی را برایش شادتر و پرنشاط تر می کند.
موفقیت، مادرزادی نیست
این قهرمان، در خصوص برخورد خانواده و اطرافیانش با شرایط جسمانی اش می گوید : "اگر بخواهم واقعیت را بگویم، باید گفت که تفاوت هایی بود ولی من توانستم ثابت کنم که «موفقیت، مادرزادی نیست بلکه باید آن را به وجود آورد» البته اوایل نگاه ها فرق می کرد و خیلی ها به من اعتماد نمی کردند ولی با ورزش کردن نشان دادم معلولیت محدویت نیست به طوری که دیگر خودم و اطرافیانم این موضوع را فراموش کرده ایم. خانواده می تواند نقش مهمی در موفقیت هر کسی داشته باشد. در مورد من هم همین طور بود، اما اراده خودم هم تاثیر خیلی زیادی در ادامه مسیرم و رسیدن به موفقیت داشت.
او معلولیت را محدودیت نمی داند و براین باور است که نوع نگرش شرایط را می تواند تغییر دهد. پیمان در این باره چنین توضیح می دهد :"بستگی دارد به معلولیت چطور نگاه کنیم. می شود فکر کنیم چون این مشکل برایمان پیش آمده، نمی توانیم مثل بقیه به زندگی ادامه بدهیم ولی من فکر کردم هیچ محدودیتی نسبت به بقیه ندارم و تلاش و پشتکاری که داشتم، باعث شد حتی بین افراد توانمند هم جزو برترین ها باشم. این حس تاثیر پررنگ و مثبتی بر زندگی ام داشت. "
پیمان هم اکنون یک مرد متاهل است او یک پسر به نام "آرتین" دارد و بزرگترین موهبت زندگی اش را همسر و فرزندش می داند او در خصوص اینکه ایا دوست دارد که فرزندش نیز همانند خودش یک دونده باشد می گوید :" گاهی پسرم را همراه خودم به پیست تمرین می برم. دوومیدانی یک ورزش سخت اما دوست داشتنی است. اگر او بخواهد دونده شود، حمایتش می کنم.
هدیه کردن مدال به سردار سلیمانی
نصیری پس از کسب عنوان قهرمانی مسابقات دوومیدانی اینچئون در ماده یک‌هزار و ۵۰۰ متر، مدالش را به سردار سلیمانی هدیه کرد و سردارسلیمانی نیز به پاس قدرشناسی از این اقدام نصیری میهمان منزل او می شود.
افتخارات پیمان نصیری
قهرمانی در پارالمپیک ۲۰۱۲
در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن انگلستان در مسابقات دو یک هزار و پانصد متر، با زمان سه دقیقه و پنجاه و هشت ثانیه و چهل و نه صدم ثانیه به مقام قهرمانی و نشان طلا دست یافت.
قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴
در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی در مسابقات دو یک هزار و پانصد متر، مردان کلاس T۲۰ با ثبت رکورد ۴ دقیقه ۲۹ هزارم ثانیه علاوه بر شکستن رکورد بازی های پاراآسیایی به مدال طلا دست یافت.
او پس از کسب مدال طلای این دوره از رقابت ها مدال خود را به سردار قاسم سلیمانی فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران تقدیم کرد. پیمان دلیل این اقدام را قدردانی از فداکاری ها و شجاعت های سردار قهرمان دفاع مقدس عنوان کرد.
کسب مدال برنزدر پارالمپیک ۲۰۱۶
در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو برزیل، در مسابقات دو یک هزار و پانصد متر، با زمان سه دقیقه و پنجاه و شش ثانیه و بیست و چهار صدم ثانیه به مقام سوم و نشان برنز دست یافت. نصیری در این مسابقه به راحتی نایب قهرمانی را با سومی عوض کرد. او درحالی که چند متر دونده لهستانی با او فاصله داشت، چند سانتی متری خط پایان با غفلت ایستاد و دونده لهستانی که پشت سر اون بود مدال برنز او را ربود. نصیری دلیل این کار را نداشتن انگیزه پس از دست رفتن طلا دانست.
نظر شما